pod światło

Pytają mnie czasem ludzie jak to jest przeżyć własną śmierć? Rozsypać się a później poskładać i funkcjonować dobrze, może nawet lepiej niż kiedyś.

Nie wiem. Nie pamiętam innego życia. Tego wcześniejszego, z normalnymi powrotami do domu, z tęsknotą za drugim człowiekiem, z obiadami, kolacjami, wspólnym czytaniem przed zaśnięciem, drugą szczoteczką w kubku, złością na spóźnienia, zrzędzeniem na papierosy, z chęcią dzielenia się światem, obrazami, myślami, wszystkim. Podobno byliśmy jednością. Nie pamiętam.

Jeśli ktoś jest szczególnie dociekliwy, to zdarza się, że decyduję się na wysiłek. Wyciągam z głębin fragmenty czegoś, co podobno było moim życiem a nawet nie jestem pewna czy rzeczywiście jest moją przeszłością. Wszystkie kanciaste, nieforemne, nie pasujące do siebie kawałki układanki. Oblepione mazią, którą trochę zeskrobuję a trochę udaję, że jej nie ma. Czasy, kiedy próbowałam ją zedrzeć, trąc aż do krwi pod paznokciami, odeszły. Może nigdy ich nie było? Bywa też tak, że coś wyrwie mi się samoistnie, bez zastanowienia, ot anegdota taka i dopiero po chwili świdruje mi w umyśle, że to moje życie, to je właśnie opowiadam. Za każdym razem mnie to dziwi.

Buduję swoją przeszłość od siedmiu lat. I wciąż nie wiem jaka jest. Zupełnie jakbym patrzyła pod światło i widziała jedynie niewyraźne kontury. Nic, czego można się uchwycić.