Przyszłość

Z przerażeniem myślę, że człowiek stał się istotą tak zadufaną we własne możliwości, tak całkowicie pozbawioną pokory, że wymyślił sobie nieśmiertelność już za życia. Wpadł na pomysł zaprzęgnięcia w tym celu zdobyczy nauki i uznał, że możliwe jest połączenie umysłu i ciała z nowoczesną technologią. Wystarczy zawartość naszego mózgu zapisać na jakimś tam nośniku i wszczepiać ją w coraz to nowe ciała. Jeśli stare ciało przestanie spełniać swoją funkcję, nie da się go już "zreperować", wymienić narządów i utrzymywać w dobrej formie, to siup - do nowego, najlepiej do kolna. Wizja smutna i przerażająca. Chwilami, czytając prasę lub oglądając TV łapię się na tym, że nie wierzę, iż pewne rzeczy dzieją sie naprawdę.
Kiedy byłam małą dziewczynką nieprawdopodobne wydawało mi się posiadanie telefonu bez kabla, rok 2000 był odległy a ja miałam być w nim starą ( 25-letnią!!! ) kobietą. Stawiając wczoraj garnek z zupą na płycie grzewczej przypomniało mi się, że w "Panu Kleksie" były takie cuda -  podgrzewał on bowiem różne mikstury na czerwonych, szklanych krążkach. Jawiło mi się to jako coś nieprawdopodobnego i uwaga, uwaga, przepięknego. Obecnie nie widzę w tym nic niezwykłego i zazwyczaj podgrzewam sobie obiad bez zbytniego zastanawiania się nad fenomenem współczesnej kuchenki.
Tymczasem, coś co dzisiaj zdaje mi się być jedynie przerażającą i niemożliwą do spełnienia wizją, jutro może być faktem. I niestety, owo jutro może nastąpić szybciej, niż przypuszczam. I co z tego, że się sprzeciwiam? Że uważam, iż z pewnymi rzeczami nie powinno się eksperymentować? Że coraz bardziej zaburzamy porządek natury i że przyjdzie nam za to zapłacić wysoką cenę? Czy mój sprzeciw jest coś wart?
Staram się walczyć z sobą, z własnymi przyzwyczajeniami, tyle mogę. Czasem jest mi po prostu głupio, kiedy pomyślę, ile niepotrzebnych rzeczy mnie otacza. Próbuję to ograniczać. Kupuję mniej ciuchów niż kiedyś, nie wymieniam sprzętów w domu tylko dlatego, że są nowsze, lepsze. Staram się nie ulegać pokusom, coraz częściej przy okazji zakupów zadaję sobie pytanie czy faktycznie coś jest mi potrzebne, czy to tylko kolejna zachcianka, coś na poprawienie humoru. I przyznać muszę, że czasem bywa trudno. Z jednym kompletnie sobie nie radzę - nie umiem oszczędzać wody, może się kiedyś nauczę, ale póki co przyjemność zanurzenia się w pachnącej pianie zwycięża z rozsądkiem. No i nie umiem nie planować kolejnej podróży.
Zastanawiam się nad przyszłością. Swoją i świata. Zastanawiam się nad sobą. Najlepiej myśli mi się podczas samotnego spaceru brzegiem morza albo przy sprzątaniu. Tak jak dzisiaj, rzuciałam w kąt odkurzacz, żeby mi myśli zbyt szybko nie uleciały a i tak większość kotłuje się i jest dość daleka od krystalizacji.
To ja może jeszcze trochę posprzątam...