Najbardziej lubię ten czas, kiedy włoski dzień powoli odchodzi w przeszłość. Już nic nie trzeba, można przestać być turystą, pozbyć się wyrzutów sumienia, że jeszcze jeden kościół, jeszcze jedno muzeum, jeszcze jeden zaułek, jeszcze jedna piazza...
Wystarczy po prostu usiąść i być.
:) skraje chodników..są do siadania..ehhhhhh..
OdpowiedzUsuńbyłam tam tylko raz... ale chciałabym częściej.... to moje klimaty:)
OdpowiedzUsuńsą :))
OdpowiedzUsuńOlka, ja mam umowę z soba, że raz na dwa lata tam będę :) to był czwarty raz.
OdpowiedzUsuń