Stał w przejściu, uśmiechał się i milczał. Wyglądał, jakby zastanawiał się czy warto podejść, czy też może usiąść przy innym stoliku i nie męczyć zbędną dyskusją. Sama nie wiedziałam, które wyjście będzie lepsze. Ale coś w środku, pewnie próżność, mówiło „mnie wybierz, mnie!”.  Dokonał w końcu wyboru i leniwie, jakby z lekkim wahaniem podszedł do mojego stolika. Uśmiechnął się szeroko, podał mi rękę, usiadł i po chwili milczenia zapytał:

- Wciąż go kochasz?

Przestałam być głodna.