Spotkanie z Orientem

Po przyjeździe do Istambułu daliśmy sobie czas na wsiąknięcie w atmosferę miasta. Na pierwszy ogień poszły więc nie zabytki i meczety, ale ulice, skwery, bazary. Natłok wrażeń tak olbrzymi, że trzeba dłuższej chwili, żeby to przyswoić. Najlepiej iść z nurtem, z ciekawością oczekując, co nam przyniesie. Miasto potrafi zrewanżować się za tę cierpliwość. Nagle okazuje się, że czujemy się swojsko i intuicyjnie wiemy gdzie należy skręcić i jak poruszać się w labiryncie uliczek.

Spacerując po Istambule czułam się często jak odkrywca, skarby kryły się wszędzie, należało tylko mieć otwarte oczy i uszy i nie bać się zejść z turystycznych szlaków. Bałam się, że miasto nie wytrzyma porównania z Damaszkiem, okazało się jednak, że jest godnym przeciwnikiem. I chociaż Damaszek, głównie za sprawą swych mieszkańców, wciąż jest dla mnie numerem jeden, to Istambuł dzielnie dotrzymuje mu kroku.

Zapraszam zatem na przechadzkę:

 W okolicach cieśniny Bosfor i mostu Galata - tu się łowi ryby,

które następnie grilluje się do apetycznych kanapek.

Dla chętnych flaga Turcji.

A po zakupach na Bazarze Egipskim chwila odpoczynku,

można też posilić się pysznie słodkim i soczystym melonem,

lub jeśli ktoś woli - kebabem.

Zastanowić się nad życiem, lub kolejną parą butów.

A później to już tylko spacerować,

aż do wieczora, po to, żeby wraz z nadejściem zmroku zasiąść w jednej z bardzo licznych knajpek i powoli sącząc herbatę rozkoszować się tym niezywkłym miejscem.