Różowe miasto

Po opuszczeniu Wadi Rum nadszedł czas na wizytę w Petrze. Dawną stolicę Nabatejczyków rozsławił w świecie Indiana Jones, co zapewne cieszy Jordańczyków, ale ja mam mu to za złe, bo skutkiem tej sławy są tłumy turystów. Najczęstsze są tu wycieczki kilkugodzinne, przyjazd autokarem, bieg do kilku najbardziej znanych miejsc, foty i w drogę. Nam udało się wygospodarować 2,5 dnia na pobyt tutaj, co sprawiło, że mogliśmy zejść z utartych szlaków, zobaczyć to, czego większość nie widzi i przede wszystkim oderwać się od setek ludzi przemierzających główny trakt.

Jadąc tutaj miałam wrażenie, że zobaczę kilka budowli skupionych na niewielkim terenie a tymczasem Petra poraża rozmachem i rozległością terenu. Początki jej istnienia sięgają prawdopodobnie VI w. p.n.e., trzy stulecia później stała się bardzo ważnym punktem handlowym i komunikacyjnym. Nic dziwnego, leżała na przecięciu dwóch ważnych szlaków - Z Indii do Egiptu i z południowej Arabii do Syrii. Nabatejczycy żyli spokojnie, chronieni częściowo przez skały, trudno dostępni. Ich stolica na znaczeniu zaczęła tracić pod koniec I w. p.n.e., kiedy to większość dóbr zaczęto transportować drogą morską. Podupadła około II w. n.e. kiedy to rolę głównego pośrednika w handlu ze Wschodem przejęła Palmyra.

Obecnie większość podziwianych budynków to grobowce, ale są też szczątki domostw, teatru, świątyni. Do pierwszej ze znanych budowli - Skarbca Faraona dociera się po 20-minutowym spacerze wąwozem, zwanym Al-Siq. Widok, który wyłonia się zza skał rekompensuje wielki upał i jeszcze większe tłumy.

Zachwyciło mnie już tylko to jedno miejsce a to dopiero był początek. Wędrówka po Petrze wymaga nie lada kondycji, z nieba leje się żar a droga wiedzie to w stromo w górę, to gwałtownie w dół. Można oczywiście przespacerować się szerokim, płaskim traktem, ale wtedy pozbawia się takich widoków:

Po drodze można przyjrzeć się kolorowym skałom, dzięki którym Nabatejki słynęły z wyjątkowej urody. A one po prostu wykorzystywały ten surowiec do produkcji kolorowych kosmetyków. Nam też napotkani Jordańczycy rozgniatali fragmenty skał i robili makijaż. Nie patrząc na to, że przy okazji niszczą jeden z siedmiu nowych cudów świata. I to wysoko uplasowany, bo zajmujący drugie miejsce w tej klasyfikacji. Obecna nazwa miasta - Petra, oznacza skałę, ale Nabatejczycy nazywali ją Rakmu, czyli po prostu "wielobarwna".

Idąc dalej i mijając pozostałości po świątyniach,

Groby Królewskie,

oraz kozy,

dociera się po około 800 stopniach i godzinnej wspinaczce do Klasztoru, budowli podobnej do Skarbca Faraona, tylko większej.

I pomyśleć, że wszystko to zostało wykute w skałach! Będąc tam, zastanawiałam się jak miejsce to wyglądało, kiedy było zamieszkane, jak toczyło się życie, czym zajmowali się jego mieszkańcy. Naprawdę czasem żałuję, że nie można przemieszczać się w czasie.

Z Petry można też udać się na wycieczkę do Dżabal Harun, czyli Grobowca Arona, ale to już temat na zupełnie inny wpis.

Szkoda tylko, że w oślepiającym, jordańskim słońcu trudno jest zrobić dobre zdjęcia.