Jedno spojrzenie

Stałam w przejściu podziemnym przy moście Galata i czekałam na swoją kolejkę do toalety. Miejsce mało romantyczne, ale jakże ważne w podróży. Byłam zmęczona, chciałam napić się kawy i usiąść gdzieś w spokoju, z dala od tłumów kłebiących się na nabrzeżu i wokół mnie. Śmierdziało, ludzie dokądś pędzili, obrazek jakiego woli się nie przywoływać w relacjach po powrocie. Po drugiej stronie, oparta o ścianę stała młoda dziewczyna. Chciałbym napisać, że była piękna, albo biedna czy chora, bo to zawsze dodaje dramaturgii opowiadanym historiom. Ale nie, ona była przeciętna. Ani ładna, ani brzydka. Ubrana prawie po europejsku, ale jednak w płaszczyku do kolan i chustce na głowie. Na nogach miała stare, przydeptane adidasy, przez ramię przewieszoną zniszczoną torebkę. Ludzie gnali a od niej bił spokój, patrzyłam na nią i miałam wrażenie, że świat się zatrzymuje. Spojrzała i uśmiechnęła się. Miała ładne oczy i uśmiech. Widziała moje zmęczenie i zdenerwowanie, tym uśmiechem dodawała mi siły. Miała w tym uśmiechu coś takiego, że w tym ponurym miejscu robiło się znośnie. Chciałam zrobić jej zdjęcie, ale nie miałam odwagi sięgnąć po aparat. Czasem są chwile tak intymne, że uwieczniam je tylko w mojej pamięci, spojrzenie na nie przez szkło obiektywu, odarłoby je z wyjątkowości i zerwało tę wątłą nić jaka na ten jeden, jedyny moment wytwarza się między zupełnie obcymi osobami. Stałyśmy tam w niemym porozumieniu i czekałyśmy.

Po chwili z męskiej toalety wyszedł starzec. W znoszonym, przykurzonym garniturze, starym swetrze pod marynarką. Zgarbiony, poorany zmarszczkami. Ona przestała się uśmiechać, on nie patrząc złapał ją za ramię, szarpnął i pociągnął w tłum.

Nie zauważyłam, że minęła moja kolejka. Wpatrywałam się w puste miejsce po drugiej stronie przejścia.

Czasem jest tak, że czyjeś spojrzenie, gest, słowo zapada w nas na resztę życia. Zmusza do zastanowienia się, odpowiedzenia na kilka pytań. Uwielbiam kraje arabskie, podobała mi się też Turcja, ale mam świadomość, że mówię to z perspektywy gościa, turystki, której wolno znacznie więcej niż rdzennym mieszkankom; blondynki, która dobrze bawi się, gdy słyszy komplementy, bo wie, że nic one nie znaczą, a mogą poprawić humor. Zawsze zastanawia mnie jak naprawdę żyje się w takich krajach kobietom. Ile z nich jest szczęśliwych we własnej kulturze, zgadza na to, co je spotyka? Ile z nich może decydować o własnym losie, o losie swoich dzieci? Kiedy kończy się ich wolność i cz w ogóle ją mają? O czym marzą, co im się śni? Przecież lubią to, co my, śmieją się z podobnych rzeczy. Może są szczęśliwe? A może nieszczęście jest wpisane w los każdego człowieka, tylko tam objawia się ono inaczej?

Na ile wolno nam, podobno mądrzejszym, ingerować w zwyczaje i obyczaje innych? Im dłużej podróżuję, tym więcej mam wątpliwości.

Zdjęcie z Syrii. Dziewczynki stały przed domem, zaczepiały chłopców, śmiały się. Wyglądały na szczęśliwe.