Przebudzenie

Codzienność. Niedoceniana, nudna, męcząca, jednostajna, monotonna. Jakże czasem tęsknię za codziennością sprzed kilku lat, kiedy wszystko było wiadome, znane, bezpieczne. Rytm dni odmierzały śniadania, obiady, kolacje, pranie, sprzątanie, bielizna na sznurku, spacer, wyjście do kina, książka do poduszki a właściwie dwie książki do dwóch poduszek. Nuda.

Dzisiejsza codzienność mnie nie ogranicza. Prawie, bo jednak jest praca. Ale cała reszta to zupełna dowolność. Robię co chcę. Mam tyle możliwości. Przynajmniej teoretycznie. Męczy mnie to, chciałabym uporządkowania, jasnych, wyznaczonych reguł i spokojnego rytmu dnia.

Czy to jakaś skaza, że gna mnie gdzieś, dokądś, nie wiadomo po co? Że tak łatwo jest mi zachłysnąć się życiem, szczęściem a tak trudno żyć szczęśliwie? To co mam mnie męczy i chce mi się odmiany a później kolejny raz okazuje się, że to jednak nie to, czego chciałam. Gdzie jest równowaga? I dlaczego jest tak, że czasem bohaterstwem okupionym nadludzkim wysiłkiem okazuje się ugotowanie garnka zupy?

Życie. Czy ma ono jakiś sens? Jeśli tak, to co nim jest? A jeśli nie ma? To może trzeba je przeżyć najpiękniej, najmocniej i tak prawdziwie jak to tylko jest możliwe.

Nie wiem czy każdy ma taki moment w życiu, kiedy się wybudza, od kiedy może powiedzieć, że naprawdę żyje, czuje, jest. Może są tacy, którzy rodzą się z tą umiejętnością, lub przechodzą łagodny proces dojrzewania. Ja tę chwilę pamiętam doskonale. Był piękny lipcowy dzień, słońce świeciło jak oszalałe, niebo się błękiciło, pszczoły brzęczały a pelargonie dotarły do progu czerwieni absolutnej. Od jakiegoś czasu moje życie zginało się jak plastikowa linijka, naddawało, niepokojąco trzeszczało, by tego właśnie dnia pęknąć z suchym trzaskiem. W ciągu kilku minut pędziłam już w dół jakiegoś leja ropaczliwie wyciągając ręce i próbując uchwycić się czegokolwiek, co mogłoby mnie uchronić przed rozbiciem a jednocześnie wiedziałam, że jedynie rozpad na kawałki może mnie uchronić przed całkowitym zniszczeniem. Później była już tylko martwa cisza przerywana jedynie od czasu do czasu brzęczeniem pszczoły. Tak zaczęło się moje obecne życie.

Kiedy codzienność mnie uwiera, zastanawiam się czy warto tak żyć. Ale kiedy coś mnie cieszy, kiedy uda mi się coś osiągnąć, kiedy robię to, co lubię, wiem że warto. I wtedy nawet gotowanie zupy staje się niezwykłą przyjemnością a zwykła codzienność przygodą.

Przebudzenie to początek drogi, najważniejsze to wiedzieć, dokąd się idzie.